Αρίωνας

Πριν από 6 χρόνια, τα κορίτσια άρχισαν το ψηστήρι:
"Μαμά να πάρουμε ένα σκύλο"


"Ρε άντε από 'δώ!"
"Έλα μαμάκααααα!!! Ένα σκυλάκι!! Το είχατε πει! Όταν πάμε σε σπίτι με αυλή, θα πάρουμε σκύλο!"
"Τα σκυλιά θέλουν φροντίδα! Είναι σαν ένα μικρό παιδάκι, που δε θα μεγαλώσει ποτέ! Ποιός θα το φροντίζει?"
"ΕΜΕΙΣ!!!"

Λυσσάγανε που βλέπανε και την Άρια της Σταυρούλας, της φιλενάδας μου (μια μαύρη κούκλα η Άρια και παιχνιδιάρα - δε θυμάμαι ράτσα, αλλά μικρόσωμη, απ' αυτά που λέμε "αγκαλιάς").
Δεν ήθελα και πολύ! Μπήκα κι εγώ στο χορό...
"Μπομπ, να πάρουμε σκύλο!"
"Ρε άντε από 'δω!!"
"Έλα ρε συ!! Το θέλουν τα κορίτσια! Κι εγώ δηλαδή... Τους το τάξαμε: "Όταν πάμε σε μονοκατοικία θα πάρουμε"! Ε, ήρθαμε!!  Δεν κάνει να τάζεις και μετά να φαίνεσαι ασυνεπής στα παιδιά...."
Μπλα μπλα μπλα, μάλλιασε η γλώσσα μου!
Έπεσαν και τα κορίτσια πάνω του και για να μην τα πολυλογώ, τον ψήσαμε...
"Εντάξει, θα δούμε..." Δηλαδή είπε "ναι"!!

Μετά και την έγκριση, κάποια στιγμή, τα κορίτσια, δεν θυμάμαι πώς, μαζέψανε ένα αδέσποτο...
Το φέρανε στην αυλή, το τάισαν... Ήταν ένα πολύ καλομαθημένο σκυλί... Μικρό φαινόταν... 5-6 μηνών... Αλλά πολύ φιλικό... Στις βόλτες, περπατούσε δίπλα μας χωρίς λουρί, έτρωγε όλο το φαγητό του και τα τις ανάγκες του έβγαινε έξω και τις έκανε... Δε μας λέρωσε ούτε στιγμή... Τις 5 μέρες που έμεινε κοντά μας δηλαδή, γιατί η κακία του κόσμου περισσεύει...
Γειτόνισσα (και φίλη της μάνας μου) ήρθε αγριεμένη μια μέρα...
"Ο σκύλος σας κατουράει στα σκαλοπάτια μου!!"
"Δεν είναι σκύλος μας... Ένα πλάσμα ελεύθερο είναι,  που απλά του δίνουμε φαγητό... Αν πεινούσες και σε σένα θα δίναμε φαγητό" είπε ο Μπομπ!
"Θα τον χτυπήσω" ούρλιαξε η σκατόψυχη!
"Αν καταφέρεις και τον πιάσεις, χτύπα τον" χαμογέλασε ο Μπομπ...
Και έβγαλε την παντόφλα της επί τόπου η μέγαιρα κι άρχισε στις ψιλές το μωρό, που κοιμόταν!!!!

Άγιος άνθρωπος ο Μπομπ, δεν της έσπασε το κεφάλι, αλλά την πέταξε βρίζοντας από την αυλή κι έκτοτε ορκιστήκαμε οικογενειακοί εχθροί και βριστήκαμε μαζί της για διάφορα σημαντικά θέματα, όπως το αν θα πετάμε τα κλαδιά της ελιάς μας μέσα ή έξω από τον κάδο!
Αλλά το κακό το είχε κάνει... Το μωρό φοβήθηκε τόσο πολύ που έφυγε και δεν το ξανά'δαμε στη γειτονιά...

Τα κορίτσια όμως θέλανε ακόμη να έχουν σκυλάκι... Κι εγώ... Κι ο Μπομπ πια...
Έβαλα κάτω τις αγγελίες "χαρίζονται" γιατί αφ' ενός δεν υπήρχε μία, αφ' ετέρου είναι ξεφτίλα να αγοράζεις ζωές...
Ο Μπομπ άσκησε βέτο:
"Να είναι αρσενικό"!!

Ε, με τόσα θηλυκά γύρω του, λογικό... Ήθελε συμπαράσταση!
Εμείς (εγώ και τα κορίτσια) και ερμαφρόδιτο να μας έλεγε, τούμπες θα κάναμε!
"Ό,τι θες" είπαμε με μεγαλοψυχία...

Είδα κάποια στιγμή μια αγγελία "χαρίζονται νεογέννητα καθαρόαιμα Λαμπραντόρ... Μαρία... Ψυχικό"
Καλή της ώρα... Μιλήσαμε, κανονίσαμε... Κι ένα απόγευμα, πήρα τις μικρές, φόρεσα και τη λαχτάρα μου για το σκυλάκι και πήγαμε...
Μια παλιά μονοκατοικία στο Ψυχικό... Μας υποδέχτηκε μια τεράστια εκρού Λαμπραντορίνα, με φανερά τα σημάδια γέννας στο κορμί της... Μια κούκλα...
Της είχε μείνει ένα τελευταίο μωρό να θηλάζει... Στεναχωρέθηκα λίγο που θα της στερούσαμε το μωρό της, αλλά έκανα την καρδιά μου πέτρα, έδιωξα τη σκέψη και πήρα το μαύρο κουταβάκι αγκαλιά...

Α, ναι... Το τελευταίο της μωρό ήταν μαύρο!!! Με ψιλοχάλασε αυτό, γιατί το μυαλό μου είχε γίνει σούπα από τις διαφημίσεις για τροφές σκύλων, ταινίες κλπ, όπου όλα τα Λαμπραντόρ που σέβονται τον εαυτό τους είναι εκρού, αλλά τί να κάνεις? Μαύρο? Μαύρο... Φυσικά στην πορεία, είδα ότι το μαύρο είναι πιο κουκλί, αλλά η πρώτη σκέψη ήταν αυτή η χαζομάρα... Ντροπή μου το ξέρω, αλλά το ξεπέρασα, το ορκίζομαι!

Φτάσαμε στο σπίτι και οι πρώτη μέρα ήταν σκέτη ευτυχία!!
Επιτέλους είχαμε το κουταβάκι που όλοι (σχεδόν όλοι) ονειρευόμαστε...
Τα κορίτσια του βρήκανε το όνομα "Αρίων", αφού έκαναν σύσκεψη με τα παιδιά της γειτονιάς...
Ήταν και η Άρια που τις επηρέασε νομίζω... Αρίων λοιπόν... Ήταν πολύ όμορφο το κουτάβι και του πήγαινε το όνομα...

Την άλλη μέρα, όμως έριξα το δάκρυ κορόμηλο... Ο Αρίωνας δεν έτρωγε!!!
Βρε καλέ μου... Βρε μαμ... Βρε φαί... Βρε τί να τον ταΐζω με το δάχτυλο... Τίποτε... Μπουκιά!! Ανόρεχτος, όλο κοιμότανε... Πήγα να σκάσω... Παράτησα την τροφή (ειδική για την ηλικία του και πανάκριβη παρακαλώ - είχα ρωτήσει όσους ήξερα και δεν ήξερα για την τροφή - δεν είχαμε πάει και παιδίατρο ακόμα γιατί ήταν Σάββατο - ξέρω κτηνίατρο πρέπει να πω, αλλά για μένα ήταν μωρό και τα μωρά τα πάμε σε παιδίατρο, τέλος) και τού 'φτιαξα ρυζάκι... Λαπά... Τίποτε... Μακαρονάκι... Τίποτε... Έκλαιγα... Σκεφτόμουν, να πάρω το μωρό από τη μαμά του και να μου πεθάνει? Αισθανόμουν και τύψεις... Στα παιδιά μου,  ποτέ, δεν έκανα δεύτερο φαγητό αν δεν το έτρωγαν... Ή αυτό που είχα ή τίποτε... Στον Αρίωνα και στη Θήβα να μου λέγανε ότι έχει ένα νόστιμο φαγητό για μωρά-σκυλάκια θα πήγαινα... Τέτοια καψούρα...

Τέλος, πήρα τη Μαρία, μου είπε και του παπάριασα την τροφή, την ανακάτεψα και με ρυζάκι κι έφαγε...
Πήρε τα πάνω του...
Κι άρχισε τις βόλτες...
Στην αρχή, δεν κατέβαινε τα σκαλάκια της βεράντας... Φοβόταν... Τον κατεβάζαμε εμείς... Κι αλώνιζε την αυλή... Και μύριζε τα πάντα... Και κατούραγε τα πάντα!!!
Είχα βαρεθεί να σφουγγαρίζω και να πλένω με το λάστιχο... Όμως είπαμε... Μωρό είναι... Τα μωρά αυτό κάνουν... Μαμ - κακά και νάνι...
Μέχρι να του κάνουμε τα πρώτα εμβόλια, βόλτα τον βγάζαμε αγκαλιά... Μην πατήσει στο δρόμο κανα μικρόβιο κι έχουμε άλλα. Τάδε έφη παιδίατρος (ντάξ' κτηνίατρος) Όλγα!

Μεγαλώνοντας ο Αρίωνας, εκτός του να τρώει και να κατουράει, άρχισε και να μασουλάει!
Τα πάντα!
Μασούλησε το κρεβάτι του πρώτα... Τό 'κανε φυτίλια...
Μασούλησε τις καρέκλες του σκηνοθέτη, της βεράντας... Τις έχουμε ακόμη... Έτσι... Μασουλημένες...
Μασούλησε γλάστρες...
Μασούλησε τα ξύλα που στήριζαν τη σκεπή της βεράντας. Ο Μπομπ σ' αυτό το σημείο έγινε έξω φρενών:
"Παιδεύτηκα, έφτιαξα κάτι όμορφο, πήρα σκαλιστά ξύλα για νά'ρθει ο κόπρος να μου τα κάνει μασουλήστρες?"
Δίκιο είχε το ξέρω... Αλλά το τρώγανε τα δοντάκια του το μωρό... Να το σκοτώσω?
Πήρα κόκκαλα ειδικά, κουρελάκια ειδικά, τά 'παιζε λίγο, και μετά προτιμούσε τα δικά μας...
Κινητό μού 'χει μασουλήσει...
Παιχνίδια των παιδιών (υποψιάζομαι ότι οι μικρές του έδιναν  ό,τι δεν τους άρεσε, για να το ξεφορτωθούν)...
Ένα φόρεμα που ήταν στο σχοινί απλωμένο κι έφαγε την τιράντα (τώρα το έχω μετατρέψει σε στράπλες) κι ένα βρακί καινούριο επίσης! Του κουτιού... Ο αλήτης!!!
Πήγαινα αγριεμένη να τον πλακώσω και με κοιτούσε με κείνα τα μάτια τα τεράστια...
"Μούργο" του έτριβα τη μούρη και γέλαγα... Δε γαμιέται και το βρακί... Μπροστά σ' αυτά τα μάτια...

Όταν πια πήραμε το ΟΚ από την Όλγα, τον βγάζαμε βόλτες έξω...
Αυτές οι βόλτες...
Τον πηγαίναμε στο Πάρκο Τρίτση...
Στην Πάρνηθα...
Στο Τατόι... Εκεί μάλιστα, εντελώς συμπτωματικά, και χωρίς να γνωριζόμαστε, πιάσαμε κουβέντα με τη μαμά της Μαρίας, της κοπέλας που μας τον χάρισε... Κουβέντα στην κουβέντα, δε θυμάμαι πως, βγήκε η πληροφορία και η κυρία τρελάθηκε...
"Δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτό το μωρό, το έχω νταντέψει, τό 'χω ταϊσει, όταν έφυγε η Μαρία για μια βδομάδα" σχεδόν μονολογούσε... Γι' αυτό την εντόπισε ο μούργος, κατάλαβες? Ήξερε τη μυρωδιά της... Γιατί εξ' αιτίας του γνωριστήκαμε... Πήγε και της τριβόταν!!

Κάθε πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι, και πριν βάλω τις γόβες μου για το γραφείο, έβαζα τα αθλητικά μου, και κάναμε ένα γύρο στο τετράγωνο για τα βασικά. Πρώτη στάση ΠΑΝΤΑ στην Αγγούρω τη φίλη της μάνας μου, (εκείνη που είχε χτυπήσει το αδέσποτο) για να αφήσει τα πολλά, τα νυχτερινά,  στα σκαλιά της!
Φυσικά μιλάμε για τα υγρά, γιατί τα στερεά, τα μάζευα πάντα σε σακουλάκι από το Lidl... Ακόμη τώρα, όταν γράφω τη λίστα του σούπερ-μάρκετ, γράφω "σακουλάκια Αρίωνα"....

Κάθε βράδυ μια μακρινή βόλτα...
Γυρνούσα απ' το γραφείο στις 9:30, πηγαίναμε τη βόλτα μας και μετά έκανα οτιδήποτε άλλο στο σπίτι... Πρώτα ο Αρίωνας και μετά οι υπόλοιποι...
Αν αργούσα καμιά φορά, λύσσαγε... Λογικό...
Μία ώρα βόλτα το βράδυ... Μιάμισι... Δύο... Αναλόγως με τα κέφια μας...
Είχαμε εντοπίσει όλα τα σκυλιά σε όλες τις αυλές και μπαλκόνια, που πριν δεν τα έπαιρνα χαμπάρι καν ότι υπήρχαν... Για ένα μυστήριο λόγο, τον έπαιρναν μυρωδιά από πολύ μακριά και χαλάγανε τον κόσμο... Μυρωδιά? Ένστικτο? Δεν ξέρω... Πάντως να κρυφτείς με τον Αρίωνα στο πλάι σου, δεν υπήρχε περίπτωση...

Τη νύχτα τον έβγαζα πάντα με το λουρί... Δοκίμασα να τον λύσω κάποτε, αλλά είδα κι έπαθα να τον βρώ... Μαύρος καθώς ήταν, σκοτάδι έξω, δεν μπορούσα να τον εντοπίσω...
Μόνο μια φορά με χιόνι, τον έλυσα, που τον έβγαλα κοντινή βόλτα, (δεν κάνει να πατάνε το χιόνι για πολλή ώρα γιατί καίγονται οι πατούσες τους)... Ήταν τόσο ξεχωριστός στο σκοτάδι...

Στα ταξίδια ήταν άψογος... Έμπαινε από μωρό στο πορτ μπαγκάζ και δεν έκανε ποτέ εμετό... Εντάξει μια φορά μόνο, αλλά ήταν πολλές οι ώρες, δεν έφταιγε εκείνος... Στο πορτ μπαγκάζ, γιατί είχαμε το πλεονέκτημα να έχουμε αυτοκίνητο τύπου station με πανί και επικοινωνούσε κανονικά με το χώρο... Μερικές φορές σήκωνε την κεφάλα του και δεν έβλεπε όποιος οδηγούσε... Είχε πολύ πλάκα!
"Αρίωνα ξάπλα" φωνάζαμε... Και ξάπλωνε το μωρό μου...
Σταματούσαμε λίγο πιο συχνά για κείνον, αλλά όχι ότι ζοριζόμουν κιόλας...
Αλλά η τρίχα του... Πετούσαν στον αέρα!!!
Ακόμη αν κοιτάξω προσεκτικά, υπάρχουν τρίχες του στο αυτοκίνητο...

Στο χωριό είχαμε πολύ πλάκα... Ο πατέρας μου δε δεχόταν με καμία Παναγία να μπει στο κτήμα και τον δέναμε έξω με το δικό του σκύλο...
"Πάω φαγητό στα σκυλιά" μου λέει μια μέρα και κρατούσε ένα τεράστιο σωρό με κόκκαλα!!
"Κόκκαλα θα φάνε ρε μπαμπα τα σκυλιά?"
"Γιατί λίγο τους πέφτει? Σκυλιά είναι, κόκκαλα θα φάνε!"
"Και μάλιστα κόκκαλα από κουνέλι??? Απαγορεύεται δια ροπάλου μπαμπά!! Μπορεί να σχιστεί το γαστρεντερικό τους σύστημα με κάποια σκληθρα!!! Κοκκαλα από πολύ μεγάλο ζώο δίνουμε, κι αυτό μόνο για μασούλημα... Δεν είναι τροφή τα κόκκαλα... "
"Ο δικός μου όλο τέτοια τρώει κι είναι μια χαρά!"
"Τι χαρά ρε μπαμπά, που κοντεύει να τον πάρει ο Χάρος? Δεν το βλέπεις το σκυλί ότι είναι αδύνατο?"
Φυσικά δεν τον άφησα να τους τα δώσει, αλλά δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι τα κόκκαλα δεν είναι καλή τροφή για τα σκυλιά... Έτσι είχε μάθει...

Στη Φοινικούντα, στο κάμπινγκ, κύριος... Ούτε γαύγιζε, ούτε πείραζε κανέναν...
Τη θάλασσα δεν την πολυγούσταρε, με το ζόρι τον βάλαμε μια δυό φορές, αλλά στην ομπρέλα καθόταν μια χαρά...

Γενικά καλά τα περνούσαμε...
Ώσπου παρατηρήσαμε ότι ο σκύλος ήταν κακόκεφος κατά τη διάρκεια της ημέρας...
Και συνειδητοποιήσαμε ανείς δεν του έδινε σημασία, γιατί όλοι είχαμε κάτι να κάνουμε... Μα δουλειά, μα σχολείο, δουλειές στο σπίτι...
Του είχαν μείνει μόνο η 5λεπτη πρωινή βόλτα και η μεγάλη βραδυνή... Όλες τις άλλες ώρες ήταν μόνος του...
Κι εκεί επάνω, έπιασα να σκέφτομαι μήπως ήταν καλύτερα να τον πάρει κάποιος που θα του έδινε περισσότερη σημασία...
Το σκεφτήκαμε από 'δω, το σκεφτήκαμε από 'κει, είδαμε ότι είμαστε πάρα πολύ απασχολημένοι με τις δουλειές μας, κατανοήσαμε ότι το σκυλί πρέπει να είναι παρέα με κάποιον όλη τη μέρα και.... αποφασίσαμε να τον δώσουμε...

Έβαλα μια αγγελία "χαρίζεται καθαρόαιμο λαμπραντόρ" κλπ, πέσανε κάτι τηλέφωνα...
Επέλεξα να τον δώσω σε έναν τύπο από τη Λίμνη Ευβοίας... Ήρθε, τον πήρε, μαζί και την  προίκα του...
Άρρωστη εγώ για πόσο καιρό... Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν ότι το σκυλί θα ήταν καλύτερα εκεί... Ο τύπος δήλωνε άρρωστος με τα σκυλιά, εξοχή, όλα καλά...

Ένα χρόνο μετά, πως μού 'ρθε και πήρα τον τύπο τηλέφωνο... Σκεφτόμουν καιρό να το κάνω, αλλά τί νά 'λεγα? "Δώσε μου τον Αρίωνα να του πώ ένα γεια"?
Και μου πέφτει ο κεραυνός στο κεφάλι: "ο Αρίωνας έφαγε φόλα"...
Κλάμα, κακό... Κι αρχίζω να σκέφτομαι... Να βάζω τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους...
Αυτά που μου είχε πει ο τύπος στην αρχή, όταν ήρθε να τον πάρει και αυτά που μου είπε στο τηλέφωνο...
Συμπέρασμα: ο τύπος έβρισκε βλήματα σαν εμένα, που χαρίζουν σκυλιά, τό 'παιζε δήθεν φιλόζωος και μετά τα πουλούσε... Άρα, ο Αρίωνας, είναι κάπου, απλά εγώ έχω χάσει τα ίχνη του...

Σήμερα, ο Αρίωνας, γίνεται 7 ετών...
Κι αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στα γεννέθλιά του...

Ξέρω ότι είναι κάπου... Ελπίζω μόνο να είναι καλά...
Ήθελε τόσο λίγα... Τροφή και να είναι δίπλα μας...