Η Tilda της βροχής

Ένα συννεφιασμένο απομεσήμερο του χειμώνα,
η Τίλντα έκανε τον αγαπημένο της περίπατο στο δάσος...
Βρήκε ένα όμορφο, απάγκιο μέρος
και ακούμπησε πάνω σ' έναν κορμό...

                        (photo Polydefkis Asonitis)

Χωρίς να το καταλάβει

άρχισε να ονειρεύεται... 

Αγαπημένη, ακούσια συνήθεια... 

Νά'χε, λέει, ένα σπίτι στο Νησί...

Ένα παλιό σπιτάκι... Όχι, όχι καινούριο...

Τα καινούρια είναι για τους άλλους...

Όχι... Τα παλιά, θέλει η Τίλντα...

Αυτά που μιλάνε ως κι οι τοίχοι τους...

Που ψιθυρίζει ο αέρας τα βράδια στις χαραμάδες τους...

Να ζούσε, λέει, εκεί, απομονωμένη από την φασαριόζα πόλη

να μπορεί να κάνει τις βόλτες της το καλοκαίρι

και να δροσίζεται στα δροσερά σοκάκια του Νησιού.... 

Να αγναντεύει τα ηλιοβασιλέματα μέσα στη Λίμνη...

                                                              (photo by Menelaos Sykovelis)

Και το χειμώνα... 

Αχ! Το λατρεμένο της χειμώνα.... 

Να κάθεται μπροστά στο παλιό παράθυρο,

με το κοφτό το κουρτινάκι,

και να χαζεύει με τις ώρες.... 

                   

                            (photo by Panagiotis Douros)

Όχι τους περαστικούς... 

Όχι...

Την Τίλντα δεν την ενδιαφέρει τί κάνουν οι άλλοι...

Να χαζεύει θέλει, τον καιρό....
Να νιώθει τον ήλιο της ανατολής να τη χαϊδεύει.... 

Να νιώθει το φώς του να πέφτει πάνω στη χειροτεχνία της...

Να βλέπει τη βροχή να πέφτει με ορμή

ή την ομίχλη να σκεπάζει τα πάντα... 

Να ακούει τις δυνατές βροντές, που τις φυλάει όλες για τα Γιάννενα ο καιρός...

Τη βροχή, που σαν τον ήχο της δεν έχει καλύτερον... 

                                                                                      (photo by Skilos tis Valia Calda)

Και να ονειρεύεται με την ησυχία της...